آرش فروزان، مشاور حوزه اینشورتک از ملزمات اجرای سندباکس می‌گوید / سندباکس با قوانین کهنه بیمه همخوانی ندارد
سندباکس در صنعت بیمه همچون قوانین و دستاوردهای نیوتنی در بستر زمان است؛ سخت و نیازمند تحول ریشه‌ای، با همان شرایط دافعه اکوسیستم بیمه‌گری.
به عقیده آرش فروزان، فعال حوزه اینشورتک، سندباکس بر اساس پیش‌فرض‌هایی که در مدل فکری اقتصاد نوآور و نه صرفاً پیشرو تعریف شده – از دید اجرایی مبتنی بر خرد جمعی و بر پایه دانش فردی و تعاملات فرموله‌نشده- حاصل تجربه است. به این معنا که به‌منظور ایجاد اکوسیستمی که ارکانی همچون نظارت، رصد، خوداحیایی، تعریف قوانین و البته توسعه به کمک ابزاری چون هوش مصنوعی را در خود خواهد داشت، صرفاً نمی‌توان به دانش بسنده کرد و باید برآیند دانش و تجربه را مورد استفاده قرار داد.
به عقیده این مشاور حوزه اینشورتک، سندباکس در مدل فکری مرسوم، ویژگی‌هایی همچون یکپارچگی، شفافیت، قابلیت اجتماع‌‌پذیری در تصمیم‌گیری و در نهایت نظارت بر پایه قوانین قابل بلوغ و خوداحیایی را خواهد داشت.
او با اشاره به ساختارهای سنتی صنعت بیمه، اجرای سندباکس در این صنعت را نیازمند یک تحول اساسی و از ریشه می‌داند. فروزان در این‌باره می‌گوید: «ریشه‌های صنعت بیمه در حوزه قوانین بیمه‌گری و دستور‌العمل‌ها چندان با سندباکس سازگاری ندارد. حداقل تعریف سندباکس در دنیای کنونی که در آن بلاکچین و هوش مصنوعی به‌سرعت در حال نوردیدن مسیرها هستند، با قوانین کهنه سازگاری ندارد، آن هم برای سندباکسی که تعاریف مشخص و استانداردی در لایه جهانی برای آن وجود دارد. آنچه سال‌هاست منتظر آن هستیم، بیشتر شبیه به یک محیط قابل استناد است که هم نهاد حاکمیت و نظارت و هم بازیگران صنعت بیمه و اینشورتک از آن می‌توانند بهره‌مند شوند و در نهایت کاربر نهایی یا همان بیمه‌گزار می‌تواند به برخی داده‌های آن استناد کند.»
آرش فروزان در ادامه صحبت‌هایش از ویژگی‌هایی مفهومی صحبت می‌کند که باید در محیط سندباکس بیمه به آن توجه داشت:
- احراز هویت و سامانه‌های مبتنی بر امضای دیجیتال.
- ارزیابی ریسک، داده‌کاوی و داده‌پژوهی در الگوریتم‌ها و تصمیم‌هایی که آن را می‌توان چهارچوب نامید که از جمله دستاوردهای آن می‌توان به داده‌کاوی و هوش ریسک‌پذیری توسط ابزارهای جدید با کلان‌داده شکل‌گرفته در سندباکس اشاره کرد.
- ابزار کنترل، نظارت و تدوین قوانین راهبردی در نرخ و پوشش به معنای ایجاد یک پلتفرم جامع و کامل که می‌تواند در بررسی ریسک، توزیع ریسک و نحوه برخورد با ریسک‌های در حال جهش و توسعه دستاورد داشته باشد. مانند ریسک‌های جدید سایبری در صنایع سنگین.
- ابزار کنترل، نظارت و تدوین قوانین راهبردی در برخورد با تقلب و ریسک که از جمله دستاوردهای آن می‌توان به سامانه‌های خودکار اشاره کرد که می‌تواند در زمان شناسایی ریسک از صدور تا پردخت خسارت، نهاد ناظر و بیمه‌گر را همراهی کند.
- ابزارهای کنترل، نظارت و تدوین قوانین راهبردی در حوزه پرداخت‌های‌های کارمزد، حوزه نرخ و دریافت حق بیمه به‌صورت یکپارچه و شفاف و حوزه پرداخت خسارت.
فروزان معتقد است تنها راه موفقیت اجرای سندباکس رها ساختن آن از چهارچوب‌های کهنه بیمه‌گری است. او در این‌باره ادامه می‌دهد: «سندباکس را نباید ماشین یا اتوماسیون رگولاتوری دیجیتال بیمه‌گری در لایه‌های مختلف ریسک، پوشش و حق بیمه و پرداخت خسارت دانست که فرمان آن به دست حاکمیت و نهاد ناظر است و البته بهترین گزینه برای سکانداری آن همان بیمه مرکزی است. حداقل‌ترین پیش‌فرض برای این ابزار این است که نه‌تنها آن را از چهارچوب‌های کهنه بیمه‌گری رها سازیم، بلکه به آن خوراک داده‌ای درست بدهیم و از آن خروجی آیندهپژوهانه در ابزار BI طلب کنیم که ابتدا و انتهای آن همان ریسک تا خسارت است و منافع ملی و فردی در آن مشهود است.»
به گفته فروزان کارکرد رگولاتوری بیمه‌گری دیجیتال در تعریف ساده همین چند فرایند و سامانه است که به همسویی بازیگران اصلی اکوسیستم بیمه نیاز دارد. او در این‌باره می‌گوید: «در صورتی که شرکت‌های اینشورتکی را از قالب فروش جدا کنیم و این امکان را بدهیم تا ابزار این سامانه و سندباکس را توسعه دهند، با یک فرایند توسعه‌ای فراملی می‌توانیم همراه شویم. مفهومی که سال‌هاست از آن عقب مانده‌ایم، اما به‌شدت روی GDP تأثیرگذار است. ما از لحاظ بیمه‌گری به بلوغ رسیده‌ایم، اما از لحاظ تعاریف رگولاتوری با ابزار سندباکس نیازمند بهره‌گیری از مفاهیم نوآوری و تحول هستیم. تجربه همواره تیغ دولبه بوده که امروز گریبان بیمه‌گری را حداقل در فضای دیجیتال گرفته، مانند همان لوپ دیجیتالایز کردن فرایند کهنه بیمه‌گری!»
آرش فروزان معتقد است اگر سندباکس درچهارچوب‌های آن درست و موجه و البته آیندهپژوهانه ترسیم و اجرایی شود، توسعه فضای اینشورتک و البته توسعه فرهنگ بیمه را شاهد خواهیم بود؛ شاهد اکوسیستمی با همان مدل فکری شهر آتلانتیسی که نفع نهایی آن را فرد و البته اقتصاد ملی خواهد برد.
این فعال حوزه اینشورتک معتقد است اگر سندباکس با در نظر گرفتن همه پیش‌فرض‌های لازم اجرا شود، نه‌تنها سد راه کسب‌وکارهای نوپا نخواهد بود، بلکه می‌تواند کسب‌وکارهای اینشورتکی را به بازیگران مطلوب بیمه مرکزی و حاکمیت تبدیل کند، ولی با توجه به معماری اقتصادی ایران نمی‌توان به آینده آن امیدوار بود.
او در این رابطه توضیح می‌دهد: «طبق پیش‌فرض‌ها اکوسیستم می‌تواند متناسب با داده‌کاوی و ابزارهای هوش مصنوعی، قوانین را غربال و بالغ و خود و ارکان را قانونمند کند، اما در کشوری با معماری اقتصادی ایران، نمی‌توان انتظار داشت که سندباکس ابزاری حاکمیتی نشود. هرچند در اقتصاد نوآور، خود رگولاتوری تعاریفی مشخص دارد.»
به گفته او شاید فرایندهای کهنه و ساختارگرا در قالب سندباکسی که فقط قوانین کهنه را اتوماسیون کرده باشد، یک دست‌انداز بزرگ باشد اما تجربه نشان داده که نوآوری مسیر خود را پیدا می‌کند و جریان خود را خواهد داشت.
